Геамагнітнае поле

Сонечная ўспышка — гэта кароткачасовая з'ява, калі ў атмасферы Сонца з-за выбухных працэсаў вылучаецца энергія. Гэта прыводзіць да павышэння яркасці ў некаторых дыяпазонах электрамагнітнага выпраменьвання.

Паўночнае (палярнае) ззянне — аптычная з'ява, гэта яркае свячэнне верхніх слаёў атмасферы, якое ўзнікае з-за таго, што магнітасфера Зямлі ўзаемадзейнічае з зараджанымі часцінкамі сонечнага ветру.

Наймацнейшая за гісторыю назіранняў геамагнітная бура адбылася ў 1859 годзе. З 28 жніўня па 2 верасня на Сонцы ўтвараліся шматлікія ўспышкі. У выніку з 1 па 2 верасня адбылася бура, якая прывяла да адмовы ў тэлеграфных сістэмах па Еўропе і Паўночнай Амерыцы. Пры гэтым паўночнае ззянне можна было назіраць нават на Карыбах.

У мностве даследаванняў пра ўплыў магнітных бур на здароўе людзей проста супастаўляецца статыстыка медыцынскіх выпадкаў з зафіксаванымі ўспышкамі на Сонцы і магнітнымі штормамі. Аднак гэта карэляцыя — не гарантыя залежнасці, яна ніяк не апісвае магчымы механізм уплыву дэфармацый магнітнага поля Зямлі на наша самаадчуванне. Прасцей кажучы, пытанне застаецца адкрытым і дыскусійным.

Магнітнае поле Зямлі пастаянна супраціўляецца сонечнаму ветру. Але часам на Сонцы здараюцца асабліва моцныя ўспышкі, і тады паток каранальнай масы абрушваецца на магнітасферу з памножанай сілай і хуткасцю, прымушаючы яе скарачацца пад ціскам. Па прычыне гэтага ўзнікаюць дадатковае напружанне ў магнітным полі планеты і больш інтэнсіўнае цячэнне токаў — так з'яўляюцца магнітныя буры.